Jij bent een Romein

Als jongen van twaalf zag ik Rome voor het eerst en ik was meteen verkocht. Al die koepels en torens hoog boven de stad. Al die fonteinen die eindeloos water spuwden. En overal pausen. Ik werd verliefd op de stad. Sindsdien droom ik elke nacht dat ik in Rome ben. Als ik in de stad ben droom ik gewoon door en bij vertrek heb ik buikpijn van de heimwee. Ik ben een echte pelgrim.

De grote Italiaanse filmregisseur Federico Fellini heeft Rome eens vergeleken met een Italiaanse mama. Ze geeft je heerlijk eten, koopt nieuwe kleren voor je en schopt je op zondagochtend naar de kerk. De indrukwekkende geschiedenis van de stad drukt geen moment op mij, maar relativeert en troost. Hier is eeuwenlang geleefd, liefgehad en gestorven.

Rome staat nog altijd overeind en de Tiber stroomt alsmaar door. Ik ken geen stad die zichzelf zoveel keren op zo’n magnifieke wijze opnieuw heeft uitgevonden. Hoe groot de verwoesting ook, Rome staat altijd weer op. Het resultaat van zoveel veerkracht mogen wij steeds maar weer bewonderen. Ik ken ook geen stad waar het geestelijke en het wereldse zo mooi botsen. Terwijl in de Sint Pieter miljoenen afscheid namen van Johannes Paulus II, pasten de Romeinse vrouwen twee straten verder de nieuwste zomermode. De twee zielen – de wereld en het geloof – tolereren elkaar niet alleen, ze versterken elkaar en creëren daardoor elke dag iets grandioos nieuws: Rome.

Ik weet er blindelings de weg, de stad zit in mij en ik voel mij deel van haar geschiedenis. Laatst zei een Romeinse vriendin tegen mij: ‘Stijn, jij bent een Romein.’ Mijn leven kan niet meer stuk!